Dług prywatny został stosunkowo niedawno uznany za odrębną klasę aktywów. Wśród tej klasy można wyróżnić liczne style inwestowania
Możemy zapewnić finansowanie od 20 mln EUR do 1 mld EUR+
Termin dług prywatny (private debt) jest zwykle stosowany do określania inwestycji dłużnych, które nie są finansowane przez banki ani nie są przedmiotem obrotu na otwartym rynku.
Określenie „prywatny” odnosi się do samego instrumentu, a niekoniecznie pożyczkobiorcy – zarówno firmy publiczne, jak i prywatne mogą skorzystać z tego typu finansowania.
Dług prywatny (private debt) należy do szerszej kategorii określanej jako „dług alternatywny” (‘alternative debt’) lub „kredyt alternatywny” (‘alternative credit’) i jest używany zamiennie z ‘direct lending’, ‘private lending’ i ‘private credit’.
W ramach rynku długu prywatnego, inwestorzy pożyczają środki grupom kapitałowym, spółkom zależnym lub spółkom celowym powołanym do finansowania konkretnych projektów lub aktywów – w podobny sposób w którym działają banki
Prywatne instrumenty dłużne zazwyczaj są stosowane w:
- Finansowaniu większych pojedynczych wydatków (event financing)
- Przywracaniu rentowności spółki (turn-around stories)
- Zapewnianiu kapitału na rozwój czy rozszerzenie działalności (growth capital)
- Wypłacaniu i rekapitalizacji dywidendy (dividend recap)
- Restrukturyzacjach
- Zwiększaniu nakładów inwestycyjnych (cap extensions)
Rynek pożyczek lewarowanych znacznie się rozwinął od czasu kryzysu finansowego z 2008 r., kiedy to finansowanie bankowe i emisje obligacji publicznych spadły do rekordowo niskich poziomów. Wraz z ożywieniem światowej gospodarki nastąpił rozwój oferowanych instrumentów – ku zadowoleniu inwestorów szukających wyższych zwrotów.
Dług prywatny to opcja dla firm z ograniczonym dostępem do finansowania bankowego lub potrzebujących większej elastyczności w warunkach jego pozyskania i spłaty
Pożyczkodawcy stosują różne strategie udzielania pożyczek. Pożyczkodawcy niebankowi znacznie częściej niż banki stosują lekkie pakiety kowenantów, jak i zwyczajowo mają bardziej przystępne oczekiwania dotyczące raportowania.
Większość pożyczkodawców niebankowych, z wyjątkiem banków inwestycyjnych i firm ubezpieczeniowych, znacznie częściej niż banki korzysta z warrantów i instrumentów zamiennych na akcje
Wyższe ryzyko podejmowane przez pożyczkodawców niebankowych prowadzi do wyższych oczekiwanych stóp procentowych na udzielonych pożyczkach
Warranty lub dług zamienny dają inwestorowi możliwość uczestniczenia w znaczącym rozwoju firmy (pożyczkobiorcy)
Kowenanty finansowe są ograniczone i częściowo zastąpione badaniem due diligence i analizą ex ante